Chleb inwałdzki należy do pieczywa mieszanego. Jego produkcja oparta jest na recepturze z początku XX w.

 Charakterystyka produktu:

„Używa się do jego wypieku dwóch rodzajów mąki, w odpowiednich proporcjach: pszennej i żytniej. Poza tym konieczne są drożdże, woda, sól. I zakwas (oraz mleko). Ważną sprawą jest to, aby mąka przed produkcją chleba leżakowała, nie można używać świeżej, ona musi odpocząć. W chlebie inwałdzkim stosuje się te dwa typy mąk 720 i 750 w proporcji: 30% żyta, 70% pszenicy. Jeśli chce się uzyskać dobry chleb, to trzeba prawidłowo przeprowadzić proces technologiczny. Waga chleba inwałdzkiego powinna wynosić 2 kg. Dawniej bochenki były po 1,5 kg, 1,8 kg. Piec, w którym piecze się chleb inwałdzki, to typ pieca Perkinsa zbudowany na zasadzie rurek. Chleb inwałdzki różni się od innych dostępnych przede wszystkim tym, że „(..) nie ma w nim żadnej chemii. Ma dobry smak i długą żywotność. Jest dobrze wypieczony, szczególnie jego skórka jest dobrze wypieczona przez co długo trzyma świeżość. Jak się go lekko uderzy od spodu, to wydaje taki charakterystyczny dźwięk: coś w rodzaju pukania. Gdyby nie był wypieczony, to tego dźwięku by nie było. Chleb jest dobrze „wyruszany”, dobrze prowadzony, nie ma w nim dziur”. „(..) Ten chleb jest zawsze świeży”. „Smakowo jest bardzo dobry. Nie ma żadnych polepszaczy. Nigdy się ich nie stosowało.” „(..) Jest robiony na zakwasie, ładnie pachnie – pachnie po prostu chlebem”.